ხუთი წლის ვარ.
შუაღამე გადასულია ალბათ. სახლში სტუმრები არიან.
სახლში სიხარული ღმერთივით დგა და არ აძინებს ხალხს. დედას თვალებში ცა უდგა და ამ შუაღამისას ცაზე მზეებია ამოსული.
- მამამ რა უნდა ჩამოგიტანოს თუთა ?
- კაბა - პასუხობს ბებო.
- კაბა არაა, ზღარბს ჩამოუყვანს და მზითებში გავატანთ - იცინის ბიძია.
მე არ მინდა, რომ მამამ ზღარბი ჩამომიყვანოს და დედას ვკითხები - დეე, მამა ხომ არ ჩამომიყვანს ზღარბს?! დედა მპასუხობს, რომ მამა სათამაშოებს ჩამომიტანს და მეც გამარჯვებული ვუყურებ ძიას.
დროდადრო ძია მახსენებს ზღარბს, რომელიც იჩხვლიება და მთელ კამფეტებს შემიჭამს. მე ვიწყებ ტირილს. ბებო ამბობს, რომ მამა ზღაპრების წიგნს ჩამომიტანს. ძია ამატებს - ზღარბსაც. დედა მამხნევებს - შენს სიმაღლე თოჯინას დეე და მერე კაბებს შეუკერავ. - ზღარბივით თმები ექნება - ამატებს ძია.
მამას ღმერთივით ველოდები. ფანჯარასთან ვდგავარ და გული ამოვარდნას მაქვს.
მანქანის შუქები.
ეზოში შეკრებილი მეზობლები. სტუმრები.
დედას ბედნიერი სახე - მამა ჩამოვიდა დეე - ტირის და ჩამბუტბუტებს. გაქცევა მინდა და ვერ ბედავ. მერიდება. ერთი სული მაქვს დავინახო რა მომიტანა.
მამას გემოვნებით აცვია. კარგი სუნამო ასხია და ძალიან ვეხუტები.
მამა ყვება ათას ამბავს. მე ვუსმენ. სხვებიც უსმენენ. მაგრამ მე საჩუქრები მინდა და მანქანისკენ უფრო ხშირად ვაპარებ თვალს.
ვხედავ, რომ მამა გმირია. ყველას უყვარს და უსმენენ. მამა ყვება რუსეთზე. დროდადრო რუსულ სიტყვებსაც ამბობს.
მე საჩუქარი მინდა. მერე დედას მანქანიდან მოაქვს ჩანთა. - მამ მოდი რა მოგიტანე - მამა კალთაში მივამს და ჩანთას მახსნევინებს.
ძალიან ბევრი სათამაშოა. კამფეტებიც.
ძიას გავხედე. იღიმის.
ჩანთაში ხელს ვყოფ და რეზინის ფუმფულა სათამაშო ამომაქვს.
ზღარბი.